Mary

Daar ligt ze
onze stok
achter de deur,
schop onder
onze kont
en docente
kaal te zijn
Met nog altijd
stralende ogen,
een lach
waar ik moed
uit put

Ze vertelt
over de tranen
bij het weghalen
van haar haar.
Over de eerste
mutsdagen

Nu heeft ze
die grens verlegd
geen muts, dat
is te warm
Ze lacht:
‘ach de mensen
mogen de rest
er af kijken’

Geen haar
op haar hoofd
die er aan denkt
op te geven
Ze knokt
naast haar
hou ik me
net zo dapper

Maar diep
in mijn hart
verbergen
zich tranen
En nu tijdens
het schrijven
van dit gedicht
stromen ze vrij

Petra