Dwaas
Er zou een goede balans moeten zijn tussen momenten waarop je aan de touwtjes trekt en de momenten waarop je de controle uit handen geeft en dat laat doen.
Zal er voor mij wel weer niet in zitten. Of ik ben de slaaf, overgeleverd aan de touwen, of ik ben het kreng dat niets uit handen geeft en totale controle wil.
De eerste kaart bij Tarot is de Dwaas. Met als betekenis: bevrijd van bezit, onaangepast en komt daar mee weg. Onschuldig en zuiver.
Ik vind hem in die gedaante een loser en totaal niet op zijn plaats. Verre van origineel . Een ouderwetse meeloper, meer is het niet.
Hij zou aan het laatste eind van de kaartenreeks moeten zitten.
Dan heeft hij zijn voorgangers kunnen observeren. Leren kennen. Is hij innovatief, creatief en vooral origineel.
Hij speelt dan wel de nar, met zet alle andere als dwazen neer.
Zou hij als dwaas op die plek dan zo gek nog niet zijn en die door mij zo begeerde balans hebben gevonden? En zou er dan tussen de Tarotkaarten ook een personage zitten die me de zaken wat betreft hart en gevoel wat meer op één lijn kan zetten?
Ik ga zoeken.
Tekening van Jojanneke
Tekst van Wilma
Art Junkie
Ik ben een art-junkie. Beter gezegd verslaafd aan intrigerend beeld. Let hier op de woordkeuze; dat hoeft niet persé móói te zijn, het moet wat doen van binnen. Een gevoel oproepen.
Wazig, ik weet het. Maar een ieder die het heeft meegemaakt, weet wat voor kick het is om ‘in een kunstwerk gezogen te worden’. Net zoals verliefd zijn, je kunt het aan een onervaren persoon niet uitleggen, je wéét het zodra je het voor het eerst ervaart.
En daarna wil je meer. Om de kick, de high, de rush, het gevoel weer te bereiken. Om het vervolgens te bezitten, om elke dag je shotje te krijgen. Maar nooit meer zal die piekervaring van die eerste keer aanschouwen geëvenaard worden. Genieten ja, dat absoluut, maar die allereerste stroomstoot zal niet meer komen.
Dat weerhoudt mij er overigens niet van niets meer te kopen. Integendeel, de drang om te bezitten wordt steeds sterker. Musea zijn om deze reden niets voor mij, als ik iets intrigerend zie (woordkeus!) wil-ik-het-hebben. Nu, meteen, volledig. Het stadium van tevreden zijn met een repro of godbetert een puzzel (met als treurig dieptepunt het opplakken bij voltooiing) ben ik al lang voorbij.
Geen muur in huis te vinden zonder schilderij, foto, ets. Geen oppervlakte zonder beeld of object. Gelukkig komt er zo af en toe een schoonmaakster, gek zou ik worden van het gepoets.
Ik ben blij met alles wat er hangt, staat of ligt. Verzameld uit Zweden, Frankrijk ( st Paul de Vence anyone), Duitsland, Engeland, Rome. De één neemt souveniertjes mee, wij gaan voor de luxere variant. Inclusief bijbehorend verhaal. Zoals van de man wiens moeder de kleedster was van de Master himself, Picasso. Daarom had hij in zijn piepkleine uitpuilende ateliertje zoveel etsen, schetsen en meer werken van de meester. Of het geromantiseerd is of niet, doet er niet toe. Het stelde ons in staat om iets aan te schaffen wat voor gewone stervelingen het dichtst bij een echte Picasso komt. Ook dát geeft een rush.
Het stelt me inmiddels wel voor een probleem; ik heb geen stukje muur meer over. Maar de hunkering blijft. Daar, lieve mensen, is in dit digitale tijdperk een perfecte oplossing voor: Pinterest. Mooie plaatjes, verrassende, vertederende, intrigerende, disturbing, eng, angstig, alles is te vinden. Er gaat ineens een wereld voor je open. En alles binnen handbereik. Alles is te vinden in deze enorme Social media beeldbank. Hoe obscuur de artiest ook, op Pinterest vindt hij zijn platform.
En het allermooiste is: je kunt de plaatjes ‘pinnen’ op borden, die elk willekeurig thema kunnen hebben. En dat pinnen, jongens dat is de uitvinding van de eeuw want pinnen = bezitten.
Je bewaart het, koestert het, zet het op een zorgvuldig uitgekozen en samengesteld bord. Om wat? Het later nog eens terug te kijken? Geloof me, met inmiddels 15.000 pins een hels, bijna ondoenlijk karwei, want op welk bord had ik het ook alweer gepind?
Anyway, pinnen is inmiddels bijzaak geworden, maar die wereld wordt nog steeds almaar groter. Evenals mijn woordenschat. Low Brow, Steampunk, Ray Ceasar. Alles en iedereen krijgt ineens een naam, en ik weet het inmiddels feilloos te benoemen. Onderwerpen als Zodiac, Omnia Vanitas, Ophelia en Medusa. Goden en godinnen, tatoeages, mooie mannen, alles vindt zijn plekje op mijn meer dan 100 borden. Vier borden maar liefst daarvan zijn gewijd aan tarot kaarten.
Tarot: 78 piepkleine kunstwerken in handformaat. Eenvoudig in bezit te krijgen, lekker geprijsd en makkelijk te herbergen. Zie hier de ideale verzameling voor een art junkie…
Jojanneke
Levenswijsheid
Je zult in het leven voor heel wat prangende vragen komen te staan. Levensvragen, gewetensvragen, keuze vragen die het verloop van je verdere leven zullen bepalen. Praktische vragen zoals wat we zullen eten vanavond of naar welke film zullen we gaan. Vragen in de categorie het rode of toch maar het zwarte jurkje. Vragen waar je ’s nacht van wakker kunt liggen, zoals kan ik de studie van kleine Tommie wel betalen, en wie was die zanger van dat ene liedje ook al weer?
En je hebt de categorie vragen die eigenlijk helemaal niet belangrijk zijn, maar waar je toch stiekem het antwoord op wilt weten. Zoals waarom je altijd met je ogen dicht niest (da’s iets fysiek, anders ploppen je ogen uit hun kassen, niet proefondervindelijk bewezen overigens, hier heb ik volledig op Wikipedia vertrouwt). Waarom een vork vier tanden heeft (klopt, ik tel ze allemaal na, maar geen idee wat het idee hierachter is).
Waarom er geen kattenbrokjes met muizensmaak zijn (ook geen idee) en waarom vrouwen hun mascara altijd met open mond opbrengen (niet waar, ik niet. Oké dat deed ik wel tot ik deze vraag een keertje las en nu heel bewust mijn mond gesloten hou! Eerlijk is eerlijk, mascara opbrengen is ineens een stuk lastiger geworden. Heel raar).
Laatst stuitte ik op nog zo’n soort vraag: heeft een dobbelsteen altijd dezelfde indeling? Dit naar aanleiding van onze nieuwe heerlijk foute fluffy Johnny Flodder dobbelstenen die vrolijk aan onze achteruitkijkspiegel bungelen.
Er is een vast patroon, bleek na enige bestudering. Maar wie heeft dat zo bepaald? Is daar een commissie voor bij elkaar gekomen? Het is 1, 2 en dan 3! Ja maar nee ik vind toch 2,1, 3.
Ik ben nu eenmaal gek op feitjes, da’s een feit. Werd ik vroeger bij gym altijd als laatste gekozen vanwege mijn onovertroffen stunteligheid en volledig afwezige competitieve instelling, als het om Pubquizen gaat ben ik ineens mateloos populair, want ik kán me een partij laatjes met zinloze informatie opentrekken. Inclusief een heleboel funfacts over dobbelstenen. Want al wikipediënt kwam ik er achter dat zo’n ding ook wel teerling genoemd wordt, u weet wel, van de uitspraak ‘de teerling is geworpen’, een gevleugelde uitspraak van Julius Ceasar die hij uitsprak voordat hij met zijn legioen het riviertje de Rubicon overstak, wat eigenlijk verboden was en daardoor….
Afijn, als u nog eens gaat Pubquizen weet u wie u in het team moet hebben. En zoekt u nog een paar fijne onnozele vragen: Waarom heeft een tankstation dat 24 uur per dag open is een slot op de deur? Als superlijm werkelijk alles vastlijmt, waarom dan niet de binnenkanten van de tube? En last but not least: Als je een smurf wurgt, welke kleur krijgt die dan?
Jojanneke
Verkeerde kant
Zentangle van Wilma
Gelukkig kon ik mijn eigen reet nog wel vegen. De boel droppen in een po met je naam erop was al gênant genoeg. Om vervolgens de verpleegkundige te roepen, te melden dat je ‘klaar’ bent, zodat je prestatie beoordeeld kan worden. Ik had een i gedraaid, maar kreeg het puntje er niet op.
Vanaf het ene op het andere moment ben je de regie over je lijf kwijt en totaal afhankelijk gemaakt. Ongeacht de goede en professionele hulp en bedoelingen van het grootste gedeelte van de verpleegkundigen.
Even wennen, van zorgverlener naar zorgvrager zoals dat tegenwoordig (nog) zo netjes heet.
Vergelijkbaar met aan de verkeerde kant van de bar staan in de kroeg, ben ik ook niet geschikt voor.
Het verblijf in het ziekenhuis was voor mij maar tijdelijk en k kan weer door daar waar ik gebleven was. Nu alleen met dat stemmetje in mijn hoofd, dat me voortdurend vertelt dat ik dat nooit meer mee wil maken.
Op een knopje moeten drukken vanuit een bed, als een lege infuuszak vervangen moet worden door een andere. Medicatie innemen waar je van achteruit gaat lopen. Aangeven dat je even de afdeling afgaat voor een echte bak koffie. Wachten tot de witte jassen hun ronde komen lopen, waar op een enkele uitzondering na, de arrogantie vanaf straalt, met een ego zo groot als het bereik van het internet. Je zou er zomaar geïntimideerd door kunnen raken. Maar hé, ook zij poepen geen parfum.
Daarom wil ik pleiten voor een extra stage in de opleiding voor zorgverleners. Vooral de heren en dames specialisten. En al die al afgestudeerd aan het werk zijn, met terugwerkende kracht, als een bijscholing.
Allemaal minimaal drie dagen en twee nachten het bed houden in een ziekenhuis. De rollen eens omgedraaid. Dan ben ik de eerste die met een geselecteerde delegatie langskomt, hun bed omsingel, over hun hoofden heen lul, in een taal die ze niet verstaan uiteraard en ze met mijn collegae als ‘geval’ bespreek. En o wee als ze het lef hebben gehad om tijdens de lange uren in bed wachtend het lef hebben gehad in slaap te vallen. Geen wekken bij naam, nee gewoon tegen het bed schoppen, veel effectiever.
En al wat ik er nog meer bij bedacht heb, maar dat geef ik nog niet prijs.
Wilma
Even geen woorden
Wij meiden van Mary zijn naast het schrijven ook gaan tekenen,
we zullen hier ook wat van onze tekeningen plaatsen.
tekening van Petra
Talkshow
Met een viertal vrouwen onder elkaar, hadden we het over het meest paradijselijke stukje eiland op Curaçao. Voor de mannen dan. Campo Alegre, een vrolijk kamp. Een bordeel. Daar mag je sinds kort op dinsdag als vrouw ook heen. Ladiesnight dus. We bespraken de mogelijkheden daar eens heen te gaan, en toen dacht ik aan een bezoek aan een peepshow jaren terug.
Ik ben niet nieuwsgierig, maar ik wil wel graag altijd alles weten, dus toen ik in Hamburg met een schip in de haven lag, in mijn goeie Marine tijd wilde ik over de Reeperbahn. Het meest vrouwelijke gedeelte was alleen voor mannen toegankelijk, maar de seksshops en sommige peepshows waren voor iedereen open. Ik kreeg manlief die over was gekomen zover daar mee naar toe te gaan. Dat kostte me nog redelijk veel moeite. De Muur was nog maar kortgeleden ‘gevallen’ en de Trabantjes die ons rokend en puffend passeerden, waren al een bezienswaardigheid op zich.
Nu ben ik nooit echt een damesachtige type geweest, maar toen ik daar binnen stapte, en achter mij een vrouw met eega volgde, stak het toch dat de man achter de kassa riep:‘Kommen sie alle, auch ein Frau ist Willkommen’
Mijn eerste reactie was roepen: Hé, ik ben van nature ook geen staande plasser! In plaats daarvan liep ik alleen overdreven heupwiegend door.
In een muf kamertje, achter een rood versleten gordijn, stond een paal met ongeveer anderhalve meter daarnaast een herrie verdeelbak. Het al weinige licht werd gedimd, en met acht mensen stonden we te wachten op wat komen ging. Een dame in een miniscuul lingeriesetje kwam binnen. Ze zette de herrie verdeelbak op stand tien, slingerde zich atletisch om de paal, en begon te dansen. Haar bh met voorsluiting gleed als eerste naar beneden. Zodra ze zich bukte om die op te rapen en richting een van ons te gooien, keken we tegen een gigantische tros aambeien aan.
Dat gaf wat tumult. In eerste instantie bleef de dame onverstoorbaar doordansen, maar al snel werd ze het beu. Met een vinnig gebaar stopte ze de muziek, en riep pisnijdig: ‘Ist es hier ein Peepshow, oder ein Talkshow?’
Ze heeft haar dans daarna afgemaakt als een geroutineerde professional, ik ben met plaatsvervangende schaamte weggegaan. De dames in deze beroepsgroep benijd ik niet, zeker niet omdat ik denk dat het voor velen geen vrijwillig gekozen beroep is, maar bittere noodzaak om het hoofd en soms een hele familie met het hoofd boven water te houden. En waarbij ze ook heel wat doffe ellende van de straat houden.
Voor mij geen Ladiesnight in het vrolijke kamp. Sommige dingen moet ik niet meer willen weten.
Wilma
Verloren (Tanka extended version)
Totaal verloren
emotioneel vergleden
van de wereld af
Automatische piloot
geeft tijd voor heling
nieuwe liefde kondigt aan.
Wilma
Zonder zinnen (Tanka)
Blanco brief ligt klaar
afscheid van de pen valt zwaar
Ik stop met schrijven
Folder valt op de deurmat
Actie: Laptop – Nieuw leven?
Petra
Op het strand (Tanka)
De macho:
~ In strakke tanga
Paraderend op het strand
Iedereen die kijkt
De oma:
~ Als ik iets jonger was geweest
dan had ik ‘m besprongen
Jojanneke
- 1
- 2
- …
- 14
- Volgende →
Meiden van Mary 